Daar stond ik dan...

Het kerkje in de verte (klik op de foto)

Ja, daar stond ik dan, zo'n 120 km van huis met mijn C3. 

Ik liet de hond even uit en het was erg warm weer. Ik wilde eigenlijk even naar een kerkje lopen verderop dat aan de oever van een meer staat. Het witte kerkje ziet er erg mooi uit, vooral zo aan het water. Ik wilde er foto's gaan maken, leuk om aan Peter te laten zien en misschien aan jullie. Het was zo warm dat ik uit het niets in ene zware bewolking zag ontstaan. Sneller liep ik met Rushy en ik besloot haar in de auto te doen en met de auto naar beneden te rijden, ik had geen zin om overvallen te worden door een hoosbui. Misschien trof ik het nog droog als ik daar eenmaal zou zijn en kon ik toch nog foto's maken, ook al zouden ze niet zo mooi worden dan wanneer de zon geschenen zou hebben. 

Eenmaal in de auto begon het flink te onweren. Ik ben er nooit zo bang voor als ik in huis ben, maar nu vond ik het inmiddels zware onweer helemaal niet leuk en wilde maar zo snel mogelijk weg. Voor m'n idee was het ook erg plaatselijk en kon het tien kilometer verderop wel weer goed weer zijn. Rushy vond het in ene nodig om bij me te komen zitten. Hoewel ze nooit angstig is tijdens onweer, merkte ik toch dat ze het niet prettig vond. 

Ik startte de motor, maarrrrrrr daar had hij geen zin in. Er gingen allerlei toeters en bellen af en in het beeldscherm wisselden teksten zich af; "Storing versnellingsbak", "Start en stop defect", "Parkeerlicht defect". OKÉ, het laatste wist ik en ik was al van plan er een nieuwe in te laten zetten bij "Ivars bil".  Al was het alleen maar om van die melding af te zijn, elke keer wanneer ik de motor startte. Zo belangrijk is dat parkeerlicht hier niet. Je kunt hier overal ruim parkeren. Wat ik ook deed, hij bleef alles herhalen. Wat nu?
Peter bellen? Nee, eerst eens nadenken en uitproberen. Ondanks het onweer en de dreigende regen trok ik aan de handel van de motorkap, ging naar buiten en terwijl ik de motorkap open deed, hoorde ik de versnellingsbak allerlei handelingen uitvoeren; klik, klak, klik, klak, klak, klik, klak en zo door tot ik de plus van de accu af haalde. Ik deed de plastic kap weer voorzichtig over de accu, liet de motorkap er weer overheen zakken en ging weer voor een minuut of tien in de auto zitten. "Wie weet "reset" de computer zich en is het een computerstoring." dacht ik. Het leek me sterk dat al die dingen in ene defect zouden zijn. En dat in mijn C3, de auto waar ik nog altijd zo blij mee ben. De auto die ik van mijn vader kreeg (en ook van mijn moeder natuurlijk, alleen wist ze het niet door de Alzheimer), niet lang voor zijn overlijden. Een auto die we zelf nooit gekocht zouden hebben, geen nieuwe auto als tweede auto. Ik ben er dan ook zuinig op en voor mijn gevoel is hij nog steeds nieuw :-). 

Rushy was wel wat onrustig, wat deden we nu toch in een stilstaande auto? Rushy wilde naar huis, daar is ze het liefst. Inmiddels had het geplensd van de regen en het regende nog steeds, maar niet zo hard meer, dus de plus maar weer eens op de accu gaan doen. Snel weer in de auto, sleutel omdraaien en... JIPPIE!!! Hij wilde eerst weer even gaan zeuren, maar bedacht zich en kwam tenslotte alleen nog met de melding van het parkeerlicht. Ik was zo blij en wilde inmiddels net als Rushy nog maar een ding, naar huis! Het kerkje aan het water moest maar zien, het was er geen weer meer voor.

Computers! Waar is de tijd gebleven van de auto's zonder computer, gewoon alleen de techniek. Hoeveel oude Volvo's uit die tijd rijden er bijvoorbeeld nog steeds rond?
Heel veel! In Zweden, maar ook daarbuiten.

Ongeveer tien kilometer verderop moest ik rechtsaf slaan terwijl ik weer volop in de zon reed en keek in de richting waar ik vandaan kwam. Ik stopte even en maakte bovenstaande foto. Ik kom nog wel eens een keer langs het kerkje, de herkansing komt zeker nog wel. Thuis was het 't mooiste weer van de wereld en konden we heerlijk met z'n 3-en in de schaduw zitten!