Het schiet alweer op...

naar september. Wat is de zomer omgevlogen. Wat een zomer!

Die begon niet zowat in mei, toen was het nog veel te koud voor de tijd van het jaar. Nee, begin juli begon de zomer pas echt. Zes weken hitte, echt niet normaal. Zes weken tussen de zeg maar 23 en 30 graden. Alle (wilde) bloemen waren veel te snel uitgebloeid. Het gras moest 3x gemaaid worden in twee weken tijd. En wij, wij wenden langzaam aan de hitte. 

Oost Indische Kers in het avondzonnetje

Nu bloeit de Oost Indische Kers die ik in mei zaaide nog wel uitbundig. Wat heb ik ze veel water moeten geven, evenals de andere bloembakken en -potten. 

De lijsterbessen hebben we nog niet eerder zo vol en zwaar gezien. De takken hangen helemaal door onder de vracht bessen. 

Nu is het een beetje kil en hebben we een natte moesson lijkt het wel. Toch heb ik de aardappels al voor een groot deel uit de grond, morgen het laatste deel. 

Het is een mooie opbrengst.

En waarom was ik hier zo'n tijd niet? Hoe ging en gaat het met ons?

Wel het ging niet zo lekker. Begin juli kreeg Peter door de hitte een blaar. Een wond dus waardoor hij zijn beenprothese niet kon dragen. Acht weken heeft het geduurd voor de wond dan dicht was. Acht weken heeft hij met één been en krukken gelopen en in de rolstoel gezeten. Deze week heeft hij heel voorzichtig geprobeerd de prothese te dragen, wel met krukken erbij om niet volledig te belasten. Hierdoor kon hij niets doen, alleen wat klusjes die je zittend kunt doen. Wat hij nog wel had kunnen doen zou grasmaaien zijn geweest met de zitmaaier, maar er brak een snaar. Snaar besteld. 

Het duurde weken, drie of vier weken eer de snaar er was. Steeds wanneer ik belde kreeg ik te horen dat het vakantietijd was en het toch moest begrijpen. Ja, maar het is ook maaitijd! Helaas, alles moest met de kleine maaier, zo een waar je achter moet lopen. Helemaal niet zo erg, maar wel bij dertig graden. Toen de snaar er eenmaal was heeft Peter vijf minuten gemaaid en toen was de zitmaaier weer kapot. Toen hebben we hem weggebracht en gisteren was hij dan klaar, tijdens de moesson.

Ach dit zijn wat irritante zaken maar onze stemming was beneden peil door het probleem met het lopen van Peter. Zorgen voor de toekomst. Hij loopt al zo lang met een prothese, de huid is eigenlijk op. Daarom zijn er ook zo snel blaren en helen ze zo moeilijk. Wat gaat er gebeuren? Een operatie wellicht, waarbij ze er nog een stuk afhalen. Wat zijn de mogelijkheden, kunnen we wel in dit huis blijven wonen, kan het aangepast worden als het lopen niet meer zal kunnen? Allemaal vragen waar we nog geen antwoord op hebben. Dit was mede een reden dat ik ook niet veel zin had om op mijn blog te schrijven, mijn pet stond er niet naar. Maar er komen wel vragen en daarom wil ik het hier even uitleggen. 

Half september kan Peter dan terecht bij de revalidatiearts in het ziekenhuis. Ook rond die tijd naar orthopedie. Erg spannend wat daar uit zal komen. 

Mijn blog blijft bestaan, mijn blog(s) is/zijn een grote hobby van mij. Ik zal hier ook zeker wel weer vaker gaan schrijven, maar pas dan wanneer ik het weer met enthousiasme kan doen. Schrijven omdat het moet is niet de bedoeling. 

Met de honden gaat het prima. Ze leven nog steeds ieder aan een kant van het hekje. Ooit zal er wel een moment komen dat we het hekje eens open zullen laten, kijken wat er dan gebeurt. Rushy gaat gewoon door als altijd. Ze is wel kortademig en met haar gaan we eerdaags weer naar de dierenarts voor een check. Elk half jaar doen we dat. Haar hobby is kuieren over het terrein, uren kan ze dat op haar dooie akkertje, neus over de grond. Ze loopt nooit weg.

Sim is helemaal thuis. Ze is vrolijk, aanhankelijk, beetje lomp :-), grappig, snel, speels, nieuwsgierig en als ze de kans krijgt steelt ze :-). Daar moet ik wel aan wennen omdat Rushy dat niet doet. Ik kan gerust gehaktballen draaien en ze op het aanrecht laten staan, maar bij Sim zou dat niet kunnen.

We zijn stapel op Rushy en Sim!

Gon

Sim, Sam en Bruintje

Ik vertelde al dat Sim door Peter Sam wordt genoemd, maar als hij het met mij over Sim heeft dan heeft hij het altijd over Bruintje. Peter is gek op Bruintje en ik ook!

Het heeft nogal even geduurd eer ik hier dan schrijf, maar het waren moeilijke weken wat de honden betreft…

Het wordt een lang verhaal, dus wanneer je niet geïnteresseerd bent in Sim kun je hier nog afhaken :-).

Dit is de beschrijving die gegeven werd over Sim:

“Sim is een typische Engelse Cocker. Ze kan met andere honden maar is eerder wat ontwijkend. Echt spelen met andere honden doet ze niet.

Sim is nog speels en is graag in gezelschap van haar baasjes. Ze kan wel alleen blijven maar dan jankt ze de eerste 5 minuten. Daarna gaat ze rustig in haar mandje liggen. 

Maar helaas heeft Sim de 'Rode Cocker Ziekte'. Dit wil zeggen dat ze zeer terughoudend is naar vreemde mensen. Zij wil de mensen op haar manier en op haar tijd leren kennen. Haar baasjes hebben een heel jong kindje en zijn nu bang dat Sim iets naar hem gaat doen. Ze zorgen dat Sim niet bij hun zoontje kan. Nu hebben ze besloten dat Sim een thuis verdient waar alle aandacht naar haar gaat en waar ze rekening houden met haar 'probleem'. 

Ben jij op zoek naar een lieve hond en begrijp je dat Sim tijd nodig heeft om te wennen, neem dan contact met ons op.”

Van Marissa en Luc, die Sim vanuit België hebben meegenomen en haar twee weken voor vertrek in huis genomen hebben, hadden we al begrepen dat de eerste dagen erg moeilijk waren. Voor Sim, maar ook voor Marissa en Luc (en hun honden). Sim blafte en huilde omdat ze haar baasjes miste, was ontroostbaar en ook niet te benaderen, dus niet aan te lijnen. Later is het dan beter gegaan en we vonden het ontzettend zielig dat Sim hier nog een keer doorheen zou moeten. Was ze net aan Marissa en Luc gewend en werd ze weer afgestaan. Hoe moet ze zich wel niet gevoeld hebben?!

Met in ons achterhoofd dat het voor het goede doel was zijn we toch aan de klus begonnen en dat was zwaar. Sim werd ’s middags rond twee uur gebracht en nadat Marissa en Luc weggegaan waren, werd ze zeer onrustig. Wilde gaan zoeken, ging blaffen, janken, huilen, piepen, memmen. Dit hield ze vol tot ongeveer middernacht. 

Het was onafgebroken en ik kan je zeggen dat je daar behoorlijk gestoord van wordt.

’s Nachts heb ik haar dan in haar mand gekregen en is ze stil geweest tot vijf uur. Even bij haar geweest en gezegd dat ze toch weer even in de mand moest. Ze liet ons slapen tot ongeveer half acht. Netjes, viel ons toch mee.

Tot dan toe kon Rushy haar aanwezigheid verdragen, maar in de loop van de eerste week werd de stemming tussen de honden wat grimmiger. Toen kwam Tineke langs en kwam binnen met haar hondje Milly. Rushy kent Milly en dat gaat altijd goed. Maar nu was het teveel en het kwam tot een gevecht tussen Rushy en Sim. Allebei een bloedend oor. 

De dagen erna bleef de stemming tussen de dames beneden alle peil en beseften we dat er iets moest gebeuren. Dan toch in elk geval voor voorlopig.

Het huis werd d.m.v. een hekje in tweeën gedeeld en dat is nog steeds zo. Sim leeft in hal en woonkamer en Rushy in slaapkamer en eetkamer (haar mand stond altijd al in onze slaapkamer). Gelukkig is hier alles gelijkvloers. Ze kunnen elkaar dus wel horen, ruiken, zien, maar niet aanraken.

Dat het niet klikt tussen hen zal vertragend gewerkt hebben in het zich thuisvoelen van Sim. Rushy slaapt veel, ze is 15 jaar. Dat zijn mooie periodes om met Sim aan het werk te gaan.

Sim vertoonde n.l. behoorlijk neurotisch gedrag. Alsmaar lopen, rondjes lopen. Dit kon ze uren volhouden en we snapten niet dat ze niet moe werd. Ik mocht ook niet uit haar gezichtsveld verdwijnen, dan ging ze blaffen en memmen. Een soort verlatingsangst. 

We hebben geoefend met z’n 3-en. Steeds even langer weggaan en belonen als ze stil bleef. De laatste week ging het dan steeds beter en nu we bijna drie weken verder zijn kunnen we zeggen dat we er een gelukkige hond bij hebben.

Sim is erg lief, aanhankelijk, wordt graag geknuffeld, houdt erg van autorijden, is nog zeer energiek en speels voor een hond van acht jaar. Ze laat zich gemakkelijk kammen (haar oren moeten elke dag wel gekamd worden, is een groot deel van haar image :-) en afdrogen als ze nat geworden is. 

Ze heeft een sterk jachtinstinct, kan dus niet los en loopt hier altijd door de bermen en de greppels. Laatst had ze zo bijna een auerhoen te pakken. Het haar van haar oren zit dan ook telkens vol met gras- en bloemenzaden, mos, verdorde blaadjes. ’s Morgens zijn ze helemaal nat van de dauw, haar neus gaat n.l. constant over de grond en dat met grote snelheid. Vandaar het dagelijkse kammen. Ik ben daar gelijk al mee begonnen, ook om vertrouwen te winnen. Ik leg een oor op mijn bovenbeen als ik zit en kan zo alsmaar kammen tot het weer netjes is. Prima vindt ze dat, lijkt er bijna nog van te genieten.

Nu zijn we dus waar we wilden zijn. Het is heerlijk om te zien dat ze zich nu helemaal thuis voelt en enthousiast naar ons is. Alle vier hebben we ons aangepast aan de tweedeling van ons huis. Rushy is er ook achter gekomen dat er verder voor haar niets veranderd is en dat ze niets te kort komt. Lieve Rushy, op mijn blog staat het al jaren: 'wederzijds onvoorwaardelijk houden van'. Je moest eens weten hoeveel Rushy!!!

Wie weet kan het hekje ooit weg en wie weet kan ik ze ooit weer samen uitlaten. 

Veel vertrouwen heb ik daar niet in, maar je kunt niet weten wat tijd zal doen. Bij Sim heeft geduld immers ook geholpen. Het is een hartstikke leuke lieve hond! 

Gon

Sim en Sam

Sim en Sam? Peter is slecht in het onthouden van namen. Als een naam eenmaal fout in zijn hoofd zit komt het bijna nooit meer goed :-). En zo kwam het dat Sim bij Peter Sam heet. Ze luistert gelukkig naar beide namen ondanks de verschillende klinker. 

Het komt er maar niet van hier te schrijven, daar zijn diverse redenen voor. Ik kom er later nog op terug en doe dan verslag. Maar een paar foto's wil ik jullie niet onthouden...

Lekker gezwommen, heerlijk met het warme weer.
Deze keer bij Marlies en Arnoud, het was Arnoud die deze foto nam.

Lekker lopen langs de bermen met wilde margrieten.
Sim gaat er dwars doorheen.

Hier zijn we bij hembygdsgården.

Deze keukenbank heeft Sim verkozen boven haar mand.
Inmiddels is de bank voorzien van een fleecedeken :-)

Nog twee foto's van Sim in het water.

Later meer over Sim en over ons. Tot dan!

Gon

Sim en de hitte

Het is inderdaad zo dat Sim 23 juli is aangekomen! Zelf had ik verwacht hier dan gelijk te schrijven en dat zou ik ook beslist gedaan hebben als het niet druk en zo vreselijk warm zou zijn geweest. Het komt er niet van, ik ben weinig op internet te vinden. We zijn buiten, buiten en nog eens buiten. 

Het verhaal over Sim houden jullie dus nog even tegoed. Wanneer de temperaturen eens ruim onder de 30 graden zullen komen zal ik er weer eens aan gaan denken. 

Ook heb ik niet bij de anderen op de blogs gelezen. Jammer, ik zal veel leuke verhalen gemist hebben. Misschien kan ik nog wat bijlezen later. 

In elk geval tot dan en voor wie het nog vakantie is of het nog tegoed heeft: Een fijne vakantie!

Gon

Weerbericht

Als jullie ons weerbericht zien begrijpen jullie vast wel dat ik hier even niet te vinden zal zijn. We hebben veel gedaan en nu is het tijd om te genieten en even lekker rust te nemen. Eens een uitstapje, even achterover met een boek tussen de wilde bloemen, met gonzende hommels en muggen :-). Als er zo'n lekker windje bij staat als vandaag zullen we van de laatste weinig last hebben. 

Misschien kom ik tussendoor nog even om de hoek kijken, maar als jullie niets horen ben ik lekker aan het genieten...

Klikklik

Gon

Even slikken

We hebben nu dan eens een paar lekkere dagen gehad wat het weer betreft. Afgelopen weekend was het ook lekker weer, in elk geval konden we aldoor buiten zijn en toen het bezoek kwam voor mijn verjaardag konden we ook lekker buiten zitten. Mijn verjaardag, tja, het eerste cijfer van mijn leeftijd is ook gewijzigd, dat is altijd wel even slikken. 

Het was in elk geval een erg gezellige dag met bezoek, zelfs onverwacht bezoek. Hoe leuk is dat!

klikklik

Qua bloemenpracht is dit de mooiste tijd van het jaar. Ik vind het dan ook altijd jammer als mensen hier pas in augustus komen. Het meeste is dan uitgebloeid. Vanaf midzomer in juni en de maand juli, dan is hier een explosie van bloemen. Voor midzomer zijn er ook wel wat bloemen, maar de explosie is na midzomer.

Een grote variëteit ook. Teveel om op te noemen welke wilde planten hier dan bloeien. 

Nu is het ook de tijd van de wilde margrieten, de spiegeleitjes :-). Deze staan bij het gastenhuisje. Ze komen vanzelf op, gratis en voor niks. Ze bloeien altijd erg lang!

En dit is in de berm langs de weg. Later komen er ook nog andere bloemen bij, zoals bijvoorbeeld boerenwormkruid en andere.

Zo ziet het er momenteel uit langs de E45, een tweebaansweg.

Het etui van Ana

Vlak voor het weekend kreeg ik ook nog een cadeautje in de brievenbus. Dit pakje was niet voor mijn verjaardag, er was een andere aanleiding voor. Dat kun je bij Ana lezen door HIER te klikken.

Ze heeft de stof voor het etui zelf bedrukt. Het is paars gevoerd en de rits heeft ze met langwerpige kraaltjes afgezet. Nogmaals bedankt Ana!

Gon

Hongersnood?

Vanmorgen schrok ik van Peter die heel hard en opgewonden riep: "Gon, kijk snel uit een raam naar achteren!!! Ze eten hier nu ook onze aardappels op!" 

Ons aardappelveldje ligt helemaal achter in de tuin tegen de grens met Clas. Ik kon dan ook niet verder inzoomen dan dit, maar het is te zien want tja, ik zag ze, echtpaar kraanvogel met jong. 

Het huis van Clas op de achtergrond. Ik kon niet verder inzoomen, maar je kunt ze toch zien.
Klik op de foto om de vogels veel beter te kunnen zien!

Gisteren was Peter even bij Clas aan de andere kant van zijn huis. Daar is veel grasland en het aardappelveldje van Clas. Peter ging even kijken of hij Clas zijn gras al zou maaien. Clas ruimt 's winters sneeuw bij ons, Peter maait 's zomers Clas z'n gras. Dat is stilzwijgend zo ontstaan. 

Een maandje geleden was Clas hier om even wat te drinken en hij vertelde glunderend dat hij kraanvogels op zijn aardappellandje had gezien. Hij is een heel groot dierenvriend, de eksters eten bijna uit zijn hand en hij is altijd blij als hij weer een eekhoornnestje heeft ontdekt of een sneeuwhaas met jong in onze tuinen heeft gezien, of reeën. Ze zijn hier erg van de jacht, maar Clas niet. Ondenkbaar je deze man voor te kunnen stellen met een jachtgeweer. Nu liet hij zijn aardappellandje aan Peter zien gisteren. Alle aardappels die hij had gepoot zijn opgegeten door de kraanvogels. 

Clas vindt het jammer, maar de kraanvogels in de tuin zijn belangrijker.

Met dit verhaal kwam Peter thuis en ik kon het haast niet geloven, tot vanmorgen dus.

Ze hebben mij gezien, wat ik niet had verwacht op die afstand,
 en gaan er heel rustig maar eens vandoor.

Die donderstenen weten verdraaid goed waar de pootaardappels zitten. Heel vaak staat het jonge aardappelloof er nog, maar is de aardappel die er aan vast zat verdwenen. Ze prikken die grote snavel gewoon pal naast en onder het loof.  

Jammer van ons werk ja, maar we zitten er eigenlijk ook niet mee. Dit komt mede door het koude weer, de zomer wil maar niet komen. Het loof is nog zo laag, misschien zou de oogst toch niks meer worden. De nacht van vrijdag op zaterdag en de nacht van zaterdag op zondag wordt er zelfs nachtvorst verwacht!!!

Echt niet normaal. 

De kraanvogels tegenhouden lijkt onmogelijk, een vogelverschrikker zal ze wel niet weghouden.

Conclusie: Maar genieten van de aanwezigheid van deze dieren in de tuin. Het jong ziet er echt zo vertederend uit!

Dit neemt echter niet weg dat hier komende winter hongersnood zal ontstaan! Een winter zonder aardappels. 

Voor uw gulle gaven houden wij ons dan ook van harte aanbevolen :-).

Gon