Mijn hart huilt tranen met tuiten

Ik ben even helemaal kapot, even ontroostbaar.

Deze foto is van september 2009 toen ik met haar op
de achterbank zat in een heel oude Volvo van iemand anders.

Ik weet, je mag niet klagen als je hond zo'n mooie leeftijd heeft bereikt, maar toch, het doet zo verschrikkelijk zeer. Al worden ze nog zo oud, de pijn is er niet minder om als je ze moet laten gaan.

Rushy ging de laatste week achteruit en gisteravond was ze in ene heel slecht. Ze was daarna zo slecht dat het voor haar ondraaglijk lijden zou worden en dat is toch iets dat je beslist niet wilt. Het werd daarna ook niet meer beter.
Zo lang het leuk was voor haar gingen we door, maar nu hebben we toch de onvermijdelijke beslissing moeten nemen en haar vanmiddag in Hammerdal - Zweden in laten slapen. Zo vlak voor haar 18e verjaardag. Ze was echt op.
De arts nam de tijd, deed het met veel liefde en respect. We zijn tevreden hoe het gegaan is.
En daarna thuiskomen zonder haar, de mand blijft leeg, haar voerbak nog in de vaatwasmachine, brrrrrr.

Ik kan niet beschrijven hoe kapot ik hiervan ben.

Gon