Maan en stenen

Elke avond loop ik met Sim bij het snelstromende riviertje, ongeveer tweehonderd meter van huis. Het is altijd een traktatie om ’s winters bij volle (of bijna volle) maan bij dit riviertje te staan. De maan schijnt dan precies op de kopse kant tussen de bomen door op het stromende water dat zich snel een weg baant tussen de keien door. Nu met de mooie grotere maan helemaal. En dan het geluid er bij!
Ik heb me de moeite bespaard mijn fototoestel mee te nemen, ik ben heel slecht in het nemen van zulke foto’s. Jammer, want ik zou deze pracht graag met jullie delen.
Ik dacht dat ik wel zoiets op internet kon vinden en dan zou ik dat wel plaatsen met bronvermelding. Maar helaas, ik vond niets wat er op leek.
De animatie hierboven heb ik een paar jaar geleden al eens gevonden op internet en opgeslagen.

Hebben jullie de supermaan nog ervaren?
Hier vond ik het niet anders dan anders in de Zweedse winter waarin de maan altijd al dichterbij staat dan zuidelijker.
Ik zag op Facebook nog iets waarom ik enorm gelachen heb en nog. Geplaatst door ene Karen Sullivan:

Can't see nothing in the sky tonight, just chemical.
Had to put a tortilla on the window to simulate the supermoon.

Het was even echt winter met ’s nachts wel tot -15° C. In tegenstelling tot zuidelijker gelegen provincies en steden, bijv. de provincie Dalarna en de hoofdstad Stockholm, hadden wij weinig sneeuw (iets van vijf centimeter). Stockholm had rond de 40 cm sneeuw om maar eens wat te noemen en het openbare leven had daar enorm veel hinder van. Ik las een artikel waarin gesproken werd over de vele botbreuken door gladheid en het falende sneeuwruimen door de verantwoordelijke diensten. Nee, daar hadden wij geen last van gelukkig. Maar nu zitten we op de wip, het kan vriezen en het kan dooien. Vooral voor Peter (lopen met prothese) en onze oude Rushy wel lastig. Tot nu toe gaat het lopen op het erf nog helemaal prima, hopen dat het zo blijft. Vanaf zondag gelukkig weer 24 uur per dag onder nul.

 

Om Rushy maakten we ons toch wel erg bezorgd i.v.m. het naar buiten gaan.
Zeventien jaar en artrose in haar voorpoten. Niet eens zozeer bezorgd om het lopen buiten, maar over het buiten komen. Hoe je het ook wendt of keert, ze moet een trap af.
We hebben drie jaar geleden al gekozen voor de kortste trap van de drie en dat is via de slaapkamer naar de altan en vanuit de altan (= soort overdekt terrasje) met de trap van vijf treden de achtertuin in. Een loper op de trap gelegd/gemaakt tegen het uitglijden. Dat ging heel lang goed, tot een week of twee geleden.
Ik zou haar graag willen dragen, 14 kilo is te doen, maar ze wil dat pertinent niet!
Door het dwars zijn en tegenstribbelen wordt het voor mij (en ook voor haar) erg gevaarlijk.
De laatste weken slaat ze bij het naar buiten gaan de onderste tree over en springt dus vanaf de op een na onderste tree de tuin in. Bij het neerkomen hoor je gewoon de lucht uit haar lichaam gaan en er bij gaan staan helpt niet.
Nu dan iets anders gemaakt, niet mooi, maar het werkt! Bij sneeuwval of regen dek ik het af met een plaat, dus nooit glad. Zelf kan ik (de helft) van de treden nog gebruiken.
We zijn blij met deze oplossing.

Inmiddels (na het maken van de foto) heb ik het oppervlak van haar loopplank ook nog ruw gemaakt met grof zand. Hier zie je de afdrukken van haar eerste afdaling 😊

Ik moest deze weken, met enige tijd toch wel strenge vorst, denken aan hoe de mensen hier vroeger ontdekt moeten hebben dat steen/stenen lang warmte vasthouden en het zijn gaan gebruiken in hun verwarmingssystemen.

Denk aan tegelkachels, speksteenkachels en later ook het aan de binnenkant bekleden van ijzeren kachels en ketels met stenen.
Elk jaar weer valt het me op in de eerste tijd van de sneeuw. Het valt dan op dat de sneeuw overal blijft liggen, behalve op stenen, die blijven sneeuwvrij.

Dit was vorige week in het bos, ons paadje tussen de bosbessen door.
Daarna viel er meer sneeuw en nog steeds is deze steen vrij van sneeuw.
Ik koos deze oudere foto omdat Rushy er ook op staat (zoekplaatje).
Ze moest er natuurlijk ook weer met haar lange neus bij staan 😊

Overal, maar dan ook overal zitten hier zwerfkeien onder de grond of steken er geheel of gedeeltelijk boven uit. We leven als het ware op een heel dikke laag zwerfkeien met wisselend een dunne of een iets dikkere laag humus er op. Daar waar een heel grote kei onder een dun laagje humus of bijna aan de oppervlakte ligt, smelt de sneeuw in het begin ook nog weg.
Je kunt dan dus zien dat er een kei moet zitten en ook hoe groot hij ongeveer is.
Hoe groter de kei, hoe langer de sneeuw op die plek weg blijft smelten. Want hoe groter die kei, hoe meer warmte erin opgeslagen ligt en ook hoe langer het duurt voor hij bedekt wordt met sneeuw. Dat gebeurt naarmate de vorst dieper in de grond raakt.
Dus als ik dan buiten loop en dit weer zie, denk ik dat de kans bestaat dat het ooit zo ontdekt is.

Hebben jullie de supermaan kunnen zien, en zo ja, hebben jullie mooie foto’s kunnen maken? Ik ben er best benieuwd naar, naar foto’s…

Gon