Even bijpraten

Het is even geleden dat ik sprak over Peter en zijn mobiliteit. Dit komt omdat er gewoon geen doorbraak was, geen goed nieuws. Nu we voorzichtig optimistisch kunnen zijn aangaande de nabije toekomst zal ik jullie even bijpraten. 

Ongeveer een maand geleden kon Peter zijn nieuwe beenprothese ophalen, d.w.z. passen en wanneer hij goed zou passen meenemen. De wond was na acht weken niet kunnen lopen eindelijk dicht, maar nog wel kwetsbaar. De prothese paste goed en dus nam hij hem mee. Hij was aldaar heel kort even geprobeerd tussen een "brug", dus steun met beide handen en ook met krukken.

De volgende dag thuis oefenen om te lopen met krukken erbij, hij had n.l. geen vertrouwen in het been en klaagde dat het steeds onder hem vandaan dreigde te slaan. Hij vond het been levensgevaarlijk. Ik zei hem dat ik het onderste deel zo ver naar voren vond staan, anders dan bij vorige protheses. Hij ging ermee terug en het onderste deel werd vijf centimeter (!) naar achteren gezet. Eenmaal thuis ging het wel beter, maar nog steeds met krukken en nog steeds totaal geen vertrouwen in de prothese. 

Om kort te gaan, hij is diverse malen teruggegaan en toen begon hij aan het revalidatie- programma. Intensieve middagen met fysiotherapie, ergotherapie en looptrainingen met veel tips en trucs. 

Toen hij na de eerste middag thuiskwam zag ik een heel andere Peter, liever gezegd, ik wist niet wat ik zag. Niet alleen liep hij zonder krukken of wandelstok, maar ook zijn uitstraling was totaal anders, blij, opgewekt en dus was ik ook blij, heel blij!

Drie jaar lang heeft hij met een slecht passende prothese gelopen (van een ander bedrijf). Deze paste niet goed (waardoor je blaren krijgt), maar dreigde ook steeds af te glijden. Hierdoor had hij zich een heel verkeerde manier van lopen aangewend. Zag hij eerst die revalidatie niet zo zitten, het was niet nodig want hij wist heus wel hoe je met een prothese moest lopen na zoveel jaren, het bleek hard nodig te zijn. 

Meerdere intensieve middagen, waarna hij steeds aardig moe was, volgden en steeds zag ik vooruitgang. Vandaag viel het me op dat hij weer mooier liep en gaf hem een grote pluim.

Dus Peter is weer mobiel, heeft vertrouwen in zijn nieuwe "been" en loopt zonder krukken. 

Voor wie zich geen idee kan vormen bij de prothese, hij ziet er ongeveer zo uit.

Het deel "onderbeen" is inmiddels bekleed met schuimrubber en voorzien van

een huidkleurige soort pantykous waar overheen dan een gewone sok en 

schoen kan. Het lijkt dan bijna net echt :-).

Hierdoor zijn we optimistisch voor de nabije toekomst. Voorlopig kunnen we blijven zitten waar we zitten. Wel zullen we goed gaan nadenken wat we na de nabije toekomst kunnen doen. Wat kunnen we aanpassen als het toch minder wordt of gaan we in Zweden een beter passende woning zoeken, die niet aangepast hoeft te worden, of... gaan we kleiner en aangepast wonen in NL.  De tijd zal het langzaamaan wel leren. En als ik het over NL heb dan is dat (hopelijk) wel in een heel verre toekomst. Voor nu hopen we nog jaren en jaren te kunnen genieten in Zweden!

Gon