Sim, Sam en Bruintje

Ik vertelde al dat Sim door Peter Sam wordt genoemd, maar als hij het met mij over Sim heeft dan heeft hij het altijd over Bruintje. Peter is gek op Bruintje en ik ook!

Het heeft nogal even geduurd eer ik hier dan schrijf, maar het waren moeilijke weken wat de honden betreft…

Het wordt een lang verhaal, dus wanneer je niet geïnteresseerd bent in Sim kun je hier nog afhaken :-).

Dit is de beschrijving die gegeven werd over Sim:

“Sim is een typische Engelse Cocker. Ze kan met andere honden maar is eerder wat ontwijkend. Echt spelen met andere honden doet ze niet.

Sim is nog speels en is graag in gezelschap van haar baasjes. Ze kan wel alleen blijven maar dan jankt ze de eerste 5 minuten. Daarna gaat ze rustig in haar mandje liggen. 

Maar helaas heeft Sim de 'Rode Cocker Ziekte'. Dit wil zeggen dat ze zeer terughoudend is naar vreemde mensen. Zij wil de mensen op haar manier en op haar tijd leren kennen. Haar baasjes hebben een heel jong kindje en zijn nu bang dat Sim iets naar hem gaat doen. Ze zorgen dat Sim niet bij hun zoontje kan. Nu hebben ze besloten dat Sim een thuis verdient waar alle aandacht naar haar gaat en waar ze rekening houden met haar 'probleem'. 

Ben jij op zoek naar een lieve hond en begrijp je dat Sim tijd nodig heeft om te wennen, neem dan contact met ons op.”

Van Marissa en Luc, die Sim vanuit België hebben meegenomen en haar twee weken voor vertrek in huis genomen hebben, hadden we al begrepen dat de eerste dagen erg moeilijk waren. Voor Sim, maar ook voor Marissa en Luc (en hun honden). Sim blafte en huilde omdat ze haar baasjes miste, was ontroostbaar en ook niet te benaderen, dus niet aan te lijnen. Later is het dan beter gegaan en we vonden het ontzettend zielig dat Sim hier nog een keer doorheen zou moeten. Was ze net aan Marissa en Luc gewend en werd ze weer afgestaan. Hoe moet ze zich wel niet gevoeld hebben?!

Met in ons achterhoofd dat het voor het goede doel was zijn we toch aan de klus begonnen en dat was zwaar. Sim werd ’s middags rond twee uur gebracht en nadat Marissa en Luc weggegaan waren, werd ze zeer onrustig. Wilde gaan zoeken, ging blaffen, janken, huilen, piepen, memmen. Dit hield ze vol tot ongeveer middernacht. 

Het was onafgebroken en ik kan je zeggen dat je daar behoorlijk gestoord van wordt.

’s Nachts heb ik haar dan in haar mand gekregen en is ze stil geweest tot vijf uur. Even bij haar geweest en gezegd dat ze toch weer even in de mand moest. Ze liet ons slapen tot ongeveer half acht. Netjes, viel ons toch mee.

Tot dan toe kon Rushy haar aanwezigheid verdragen, maar in de loop van de eerste week werd de stemming tussen de honden wat grimmiger. Toen kwam Tineke langs en kwam binnen met haar hondje Milly. Rushy kent Milly en dat gaat altijd goed. Maar nu was het teveel en het kwam tot een gevecht tussen Rushy en Sim. Allebei een bloedend oor. 

De dagen erna bleef de stemming tussen de dames beneden alle peil en beseften we dat er iets moest gebeuren. Dan toch in elk geval voor voorlopig.

Het huis werd d.m.v. een hekje in tweeën gedeeld en dat is nog steeds zo. Sim leeft in hal en woonkamer en Rushy in slaapkamer en eetkamer (haar mand stond altijd al in onze slaapkamer). Gelukkig is hier alles gelijkvloers. Ze kunnen elkaar dus wel horen, ruiken, zien, maar niet aanraken.

Dat het niet klikt tussen hen zal vertragend gewerkt hebben in het zich thuisvoelen van Sim. Rushy slaapt veel, ze is 15 jaar. Dat zijn mooie periodes om met Sim aan het werk te gaan.

Sim vertoonde n.l. behoorlijk neurotisch gedrag. Alsmaar lopen, rondjes lopen. Dit kon ze uren volhouden en we snapten niet dat ze niet moe werd. Ik mocht ook niet uit haar gezichtsveld verdwijnen, dan ging ze blaffen en memmen. Een soort verlatingsangst. 

We hebben geoefend met z’n 3-en. Steeds even langer weggaan en belonen als ze stil bleef. De laatste week ging het dan steeds beter en nu we bijna drie weken verder zijn kunnen we zeggen dat we er een gelukkige hond bij hebben.

Sim is erg lief, aanhankelijk, wordt graag geknuffeld, houdt erg van autorijden, is nog zeer energiek en speels voor een hond van acht jaar. Ze laat zich gemakkelijk kammen (haar oren moeten elke dag wel gekamd worden, is een groot deel van haar image :-) en afdrogen als ze nat geworden is. 

Ze heeft een sterk jachtinstinct, kan dus niet los en loopt hier altijd door de bermen en de greppels. Laatst had ze zo bijna een auerhoen te pakken. Het haar van haar oren zit dan ook telkens vol met gras- en bloemenzaden, mos, verdorde blaadjes. ’s Morgens zijn ze helemaal nat van de dauw, haar neus gaat n.l. constant over de grond en dat met grote snelheid. Vandaar het dagelijkse kammen. Ik ben daar gelijk al mee begonnen, ook om vertrouwen te winnen. Ik leg een oor op mijn bovenbeen als ik zit en kan zo alsmaar kammen tot het weer netjes is. Prima vindt ze dat, lijkt er bijna nog van te genieten.

Nu zijn we dus waar we wilden zijn. Het is heerlijk om te zien dat ze zich nu helemaal thuis voelt en enthousiast naar ons is. Alle vier hebben we ons aangepast aan de tweedeling van ons huis. Rushy is er ook achter gekomen dat er verder voor haar niets veranderd is en dat ze niets te kort komt. Lieve Rushy, op mijn blog staat het al jaren: 'wederzijds onvoorwaardelijk houden van'. Je moest eens weten hoeveel Rushy!!!

Wie weet kan het hekje ooit weg en wie weet kan ik ze ooit weer samen uitlaten. 

Veel vertrouwen heb ik daar niet in, maar je kunt niet weten wat tijd zal doen. Bij Sim heeft geduld immers ook geholpen. Het is een hartstikke leuke lieve hond! 

Gon