De dingen van Toon

Ik wist het al van Toon, dat dingen kunnen praten bedoel ik.
Zo gebeurde het dat ik laatst iets hoorde toen ik in de voorraadkelder was beneden. Een ideale ruimte, blij dat het huis deze kelder heeft. Daar staan en liggen heel veel dingen. Van Toon wist ik dus dat ze zouden moeten kunnen praten, de dingen dus, maar ik hoorde in de kelder nooit iets, tot laatst.
"Kijk mij nou! Hé hallo, kijk mij nou!"
Het klonk zachtjes en een beetje ver weg en ik zei: "Huh???"
"Hier ben ik, in de hoek, kijk mij nou!"
Acht hoeken, vier onder, vier boven. Ik meende dat ik eerst maar onder moest zoeken. Het kwam van achter mij en daar staan manden met aardappels, uien e.d. En heel ver weggestopt in een hoek een pot met oude hyacintenbollen. "God Jul" staat er op de pot en ik herinnerde me dat we die bij Ulla in Svanabyn kochten, vlak voor de kerst van 2010. Terwijl ik ernaar keek begon het ding weer: "Ja, ja, je bent warm!" en ik pakte de pot op. Drie bollen zaten erin en ik kneep eens in een bol die totaal verdroogd bleek. Ja, als je iets wegzet en er nooit meer naar omkijkt. Ik kneep in de volgende bol, ook totaal verdroogd en leeg, bijna alleen nog velletjes.
Toen ik in de derde kneep hoorde ik "Au, au!" en ik schrok me werkelijk wezenloos.
"Niet knijpen! Zie je me nu, ik leef nog, ik wil weer bloeien en ben al een beetje op weg."
Verdraaid, er zat al een hele groene punt op de bol en ik besloot hem (of haar) te gaan vertroetelen. Wat een uithoudingsvermogen van zo'n bol om dit nog te kunnen na iets van drie jaar in een donkere hoek in een kelder te hebben gebivakkeerd, zonder water, zonder iets.
Ik nam de pot mee naar buiten en haalde die ene bol eruit, vervolgens kiepte ik de rest van de pot in een afvalemmer voor de composthoop. Een bollenglas had ik niet meer, maar ik vond een ander geschikt glas waarin hij niet kon verdrinken, deed er water in tot ongeveer een centimeter onder de bol en zette hem in een keukenkastje. Na twee weken zat het glas vol mooie witte wortels en nu heb ik hem voor het raam gezet.

Blauw moet hij gaan bloeien. Blauw waren ze. Ik ben gek op blauwe en die koop ik dan ook altijd, dus het kan niet missen. Hij zal heus niet zo vol worden als toen, maar al komen er maar een paar van die mooie klokjes aan de steel, zal het hele huis geuren en zal het ding, eh de bol, heel trots zijn.

Het liedje van Toon over "De dingen" kende ik helemaal niet. Toen hij erg populair was, was ik eigenlijk ook nog te jong om er wat van te vinden en het was pas heel veel later dat ik een paar boekjes van hem kocht: Alles is heimwee, Liggen in het gras, Fluiten naar de overkant en Ik heb het leven lief.

Wie kent bijvoorbeeld niet zijn Voor een vriend, Een beetje of Je hebt iemand nodig. Deze drie gedichten kent iedereen in Nederland volgens mij. Wanneer je op een groen geschreven titel klikt kun je de tekst lezen.

Het liedje De Dingen kende ik dus niet tot we ooit eens een andere auto kochten. Die auto was niet splinternieuw en de vorige eigenaar had zes cd's in de cd wisselaar laten zitten. 

Op een verzamel cd van Nederlandse liedjes stond het nummer van Toon en ik vond het een geweldig nummer! Nog steeds gaat het volume heel hoog als het liedje weer eens voorbijkomt. Ik vind het instrumentaal heel goed, het doet een beetje Slavisch aan (en daar houd ik wel van) het is knap (snel) gezongen en het heeft een enigszins ontroerend einde.

Eigenlijk is het oneerbiedig om dit liedje op blikkerige boxen van een pc te beluisteren, je mist dan veel. Met een koptelefoon op gaat het al stukken beter. Maar dat is eigenlijk met alle muziek zo.

Als je even tijd hebt, nu of in het weekend... luister even naar De Dingen van Toon Hermans!

Ik hoop dat je het ook mooi en leuk vond.
Alvast een lekker weekend gewenst!

Gon