Rode rozen, rode rozen...

De computer is weer gemaakt en daar ben ik erg blij mee. Het gieren is over, dat was een warmteprobleem wat ik al dacht. Het warmteprobleem was inmiddels zo groot dat hij zichzelf telkens na enkele minuten weer uitschakelde, zo pats boem uit. Verder is er wat narigheid verwijderd en is hij weer kerngezond. Tja, alles heeft z’n onderhoud nodig, een fiets, een auto, een verwarmingsketel en ga zo maar door, ik ben er nu achter dat een pc ook onderhoud nodig heeft en dus breng je hem dan voor een grote beurt als je er zelf geen verstand van hebt. Eigenlijk was ik ervan overtuigd dat we een nieuwe zouden moeten kopen, maar nee, dat smeerden ze ons niet aan, eerst kijken of hij nog gemaakt kan worden en voila! Ik heb het wel eens anders meegemaakt met een printer. De printer die in NL staat was nog maar een jaar oud. Omdat hij weinig gebruikt wordt dacht ik dat hij het destijds een keer niet deed omdat de inkt of iets dat ermee te maken zou hebben wel verdroogd zou zijn. Met die boodschap leverde ik hem in bij een computerzaak in Appelscha. Na een dag of wat gingen we vragen of de printer nog gerepareerd kon worden. Nee, hij kon niet meer gemaakt worden, de boel was inderdaad geheel verdroogd. Nou ja, wat er dan verdroogd was werd niet duidelijk maar wel werd overtuigend aangedrongen toch vooral een nieuwe te kopen. Peter zei nog maar even te wachten en de printer toch mee naar huis te willen nemen. Ik ben er nog even mee gaan stoeien en kwam erachter dat het mijn eigen fout was. In Zweden staat ook een printer en de voorkeursinstellingen in de computer stonden nog ingesteld op de Brother printer in Zweden i.p.v. op de HP in NL. Hij deed het dus gewoon!!! Hoezo bijna geflest! 
De printer is niet eens uit de doos geweest, daar waren we wel van overtuigd. 
Ik heb ervan geleerd mensen nooit meer iets in de mond te leggen, niet zeggen wat ik zelf denk dat het is.

Vinden jullie de rozen niet prachtig die we van Margit en Nils-Erik kregen? Ze namen laatst deze bos mee. Ik zei dat het veel te gek was, maar dat werd stellig weggewimpeld. De bloemen en planten zijn hier wel twee tot drie keer zo duur als in NL. Dat ligt ten eerste natuurlijk aan de hoge transportkosten en ten tweede aan de slechte verzorging onderweg en dus veel uitval. Zelfs als violen en perkplantjes hier in het voorjaar voor de bloemenzaak te koop staan vraag ik me af waar de eigenaresse van de zaak ooit haar papieren heeft gehaald. De planten hangen dan vaak al voor aap, ze krijgen nooit water. Lijkt me toch dat zelfs een kind weet dat een plant water nodig heeft. Het is toch je verkoopwaar, daar ben je toch goed voor lijkt me. De rozen had Margit bij ICA gekocht, het waren Fairtrade rozen geteeld in Kenia! Ze zijn wel goed vervoerd, ze hebben meer dan twee weken gestaan. Ze kwamen natuurlijk per vliegtuig i.p.v. per vrachtwagen. 
Ik heb Margit en Nils-Erik (beiden in de tachtig, enorm hartelijk en aardig en van wie ik eens een zelf geweven vloerkleed kreeg) nog naar Dorotea gereden. Ze hadden nog nooit de beeldengroep “Het laatste Avondmaal” gezien, wisten het bestaan er niet van. Hoewel ik er zelf niet zo weg van ben, waren zij enthousiast. Ik heb er ook al verschillende meningen over gehoord, je vindt het of prachtig, of lelijk. Ik schreef er al eens uitgebreider over in DIT BERICHT, dus als je geïnteresseerd bent kun je het daar nog eens nalezen.