Tåsjön runt

Dit is een lang bericht geworden. Ik had het gisteren willen plaatsen, maar er waren problemen op de pc waardoor het niet lukte. Ik wil HANS eerst nogmaals heel erg bedanken voor zijn "hulp op afstand" vandaag! Zonder zijn hulp had ik dit bericht hoogstwaarschijnlijk nog niet kunnen plaatsen.

Lees in het bericht hieronder voor "vandaag" dus maar "gisteren"  J.

We wilden het al dagen, het meer (Tåsjö) in de rondte rijden. Het meer rond is zo’n 85 km en dan komt er nog een aantal kilometers bij (v.v.) om er te komen, dus bij elkaar zal het ongeveer 100 km zijn. We genieten daar altijd erg van, zowel in de zomer als in de winter. Dit keer hadden we voor onszelf ook een doel gesteld, n.l. een onverwacht bezoek aan Ove in Skansnäset, ook al wisten we helemaal dus niet of hij thuis zou zijn. We wilden echter dat het niet zo koud zou zijn op de dag van de trip, maar de zon moest wel schijnen. Tja, als de zon schijnt in januari is het helder en dus meestal koud. De vooruitzichten werden echter steeds veel milder voorgesteld door de weerprofeten dan het in werkelijkheid werd, het scheelde steeds wel zo’n tien graden. En dus stelden we het steeds een dag uit na ’s morgens op de thermometer te hebben gekeken.

Natuurlijk zit je er wel warmpjes bij in de auto. De auto is zelfs al warm bij vertrek met zijn motorverwarming en stoelverwarming, nee geen klagen wat dat betreft. Maar als het -25º C is overdag en er gebeurt iets, tja, dat is toch niet echt prettig. Dat is ook de reden dat we, als we wel gaan rijden met zulke lage temperaturen, ons toch zo kleden dat we ook buiten de auto een poos in de kou zouden kunnen zijn indien dit onverhoopt nodig zou zijn. Dus thermobroek, ach, alles wat nodig is. Ook hebben we altijd waxinelichten, aansteker, aanmaakblokjes, houtjes e.d. in de auto.
Dit hebben we geleerd van de mensen om ons heen. Wat moet je nu met waxinelichten? Het kan net je redding zijn als je ze bijv. op je dashboard kunt zetten als je op hulp moet wachten. Ze geven toch best veel warmte, en natuurlijk wordt het niet lekker warm, maar toch schijnt het te helpen. We hebben het nog niet uitgeprobeerd J.
Je kunt ook buiten een vuurtje moeten maken. Ik heb al eens een filmpje gezien (bedankt Geert) waarop te zien is waar je dit het beste kunt doen (onder een dichte spar) en ook wat voor hout je kunt sprokkelen. Vandaar de aanmaakblokjes en houtjes in de auto. Je hoopt dat je het nooit nodig zult hebben, maar een ongeluk zit in een klein hoekje. Wat dacht je van een ontmoeting met een eland of rendier!

Gelukkig waren we niet enkele tientallen meters verder!

Jaarlijks komen hierdoor duizenden ongelukken voor, ook vaak met dodelijke afloop voor inzittende(n). Vandaag staken er ook weer twee elanden over vlak voor Norråker, een volwassen eland met een groot kalf. Ik verbaas me er altijd weer over hoe kolossaal ze toch eigenlijk zijn.
 

Maar goed, de temperatuur bleef maar laag en we besloten toch gewoon maar te gaan. Soms kan het trouwens een paar kilometer verderop zomaar veel warmer of kouder zijn. Toen we eens bij -10º C vertrokken richting Svanabyn, zagen we de temperatuur snel dalen. In Svanabyn, 20 kilometer verderop, was het -30º C!
Vorige week reden we nabij Ramsele toen het -15º C was, even verderop -3º C en weer 10 km verder was het weer -15º C.

Even stoppen aan het meer

De "jachthaven" van Norråker

Even naar de supermarkt in Norråker. Ik meende eerst de motorkap
van de foto af te knippen, maar eigenlijk vind ik het toch wel leuk.
Een mooie heldere foto, klik er maar op en zie!

We hadden dus ook als doel een bezoek aan Ove. Om dit verhaal én sommige foto’s beter te begrijpen is het leuk (en eigenlijk ook nodig) om dit berichtje nog eens even te lezen, als je tijd hebt…

Ulf en Barbro, die dus in Trollhättan wonen, maar ’s zomers in de oude school in Skansnäset, vertelden ons toen we op uitnodiging bij hen waren, dat Ove nogal depressief is.

Stel je in ieder geval voor dat Jämtland vroeger veel en veel dichter bevolkt was.
Enorm veel mensen werkten in de bosbouw, maar ja alles werd gemechaniseerd.
Ik schreef hier al eens over in het bericht Bellvik en de bosbouw.
In alle kleine dorpjes was een school, een supermarkt, postkantoortje, café of konditori en soms ook een bank. Hier in Hoting was zelfs een broodfabriek! Ook in Skansnäset, echt een heel klein dorpje, was een school. Hij is gebouwd rond 1930. Toen geel geschilderd en daarna nooit meer. Nog steeds is het hout keihard. Ove is van 1954 en hij heeft ongeveer tot zijn tiende jaar nog op deze school gezeten. Daarna werd de school gesloten en moest hij verder op de school in Norråker. Nog steeds goed te doen, maar toch een kilometer of tien schat ik. Voor de technische school moest hij naar Hoting en voor de praktijklessen zelfs twee dagen in de week naar Backe! Dat is zeker 30 km van Hoting, dus nog verder. Alles met de bus.

Ove woont dus eigenlijk nogal afgelegen, 60 km van Hoting en dus ook van de E45, de weg naar grotere plaatsen en steden. Ove is ook vrijgezel gebleven. Geen vrouw wil daar meer wonen, althans geen vrouw hier uit de buurt. Hij wil daar niet weg, hij woont in zijn ouderlijk huis, dat vroeger een boerderij was. Zijn vader is overleden en zijn moeder woont in een bejaardenhuis in Hoting, ze heeft Parkinson. Elke zondag bezoekt hij haar. Wij hadden er geen erg in dat Ove best depressief is, hij heeft n.l. veel humor.

De oude school van Skansnäset, de entree is links achter de struiken

De school in Skansnäset waar Ove als klein kind nog op school ging is nu dus al dertig jaar het vakantiehuis van Ulf en Barbro! We waren er afgelopen zomer en de gymzaal, die boven is, is nog helemaal in tact, nog zo als toen Ove er als kind gymnastiekles kreeg!

Hij was thuis vandaag, het was te koud om in de bossen te werken en de temperatuur bij zijn voordeur was -23º C. Hij wist niet wat hij zag toen wij voor de deur stonden en vroeg ons gelijk binnen. De koffieketel stond bijna al op J. Ja, hier koken ze de koffie nog. Koffie en water in een keteltje op het fornuis en klaar is ‘t. Ik ben er niet zo gek op, maar neem het natuurlijk toch. Ik had een ontbijtkoek (pepparkaka) voor hem gebakken en hij zette vijf plakken, samen met drie kanelbullar en chocolade op tafel.

Hij zei dat hij ook niet ging langlaufen vandaag en ook niet op de sneeuwscooter. Dingen die hij doet tot ongeveer -15º C. Hij heeft zijn eigen sporen. Dus wel geluk dat hij nu thuis was! Er is ook minder werk in de bossen.
Ja, de crisis is ook in de bosbouw goed te merken. Dit komt mede doordat de koers van de Zweedse kroon ten opzichte van de Euro veel hoger is geworden. Dit scheelt zeker 20% met een paar jaar geleden.
Trots zeggen de regeringsleiders hoe sterk hun kroon wel niet is, maar ze vergeten dat andere Europese landen hun hout gaan kopen in bijvoorbeeld Finland, want door die hoge kroon is het hout voor hen veel duurder geworden. Er wordt minder hout gekapt en er gaan bedrijven dicht. Onlangs nog een houtzagerij in Vilhelmina, iets van tussen de 50 en 60 werknemers op straat. Het wordt alsmaar slechter, zei Ove, en dat hadden wij dus ook al gemerkt.

Ook merkten we aan Ove dat hij ons bezoek erg op prijs stelde en hij beloofde ook gauw weer eens bij ons te komen als hij ook in Hoting is om zijn moeder te bezoeken.

Toen we terugreden was de zon al bijna achter de berg en bescheen de heuvels aan de overkant nog met een oranje-roze gloed, daarboven stond al de bijna volle maan.

Het was een prachtige dag.