In een arrenslee...

Klik maar op een foto voor groter beeld, echt prachtig!

Ja, de winter is hier al even aan de gang, er ligt al veel sneeuw. Het is erg kwakkelend rond nul. Dan weer een paar dagen onder nul, dan weer een of twee dagen met overdag net iets boven nul. Veel depressies dus. Er ligt al een enorme hoeveelheid keiharde sneeuw op het erf, allemaal aan de kanten, in de tuin gedeponeerd met een happer. Sneeuw die van daken gleed en sneeuw die in de weg lag. Natte, ingeklonken sneeuw die nu weer bevroren is. Ik kan me niet herinneren dat er sinds 2008 rond deze tijd al zoveel geruimde sneeuw in de tuin lag.

De kerstmarkten zijn ook alweer aan de gang, van die heerlijk kleine kneuterige kerstmarkten. Soms met de mogelijkheid voor een ritje in de arrenslee. Dit was vandaag in de buurt.
De foto's zijn niet van mij, maar van iemand die ik ken.

Binnen...

en buiten.
Warempel, de Kerstman!

 

En andere mensen in de slee
 

Verdraaid, dit doet me denken aan onze eigen Zweedse arrenslee met de Kerstman die ons toen bezocht rond de kerst van 2013! Dat kun je HIER en HIER nog lezen. Leuk om in kerststemming te komen.

 

Zelf ben ik door de markten en het weer al wel aardig in stemming gekomen. Overal zie je nu de elektrische adventskandelaars voor de ramen verschijnen. Geen bewoond huis waar dit niet voor de ramen staat, dit is erg traditioneel hier, evenals de verlichte kerststerren.

Zelf heb ik al zo'n kandelaar in het gastenhuisje voor het raam gezet. Nu is het net of we buren hebben en zeggen gekscherend tegen elkaar dat de buren thuis zijn als hij brandt (op de tijdklok). In de kamer heb ik al de krans met lichtjes voor het raam gehangen.

 

Ik denk dat het in NL wat later op gang komt, maar eh... raken jullie al in de stemming? Al iets opgehangen met het donkere weer? Ik ben benieuwd.

 

Gon

 

 

Maan en stenen

Elke avond loop ik met Sim bij het snelstromende riviertje, ongeveer tweehonderd meter van huis. Het is altijd een traktatie om ’s winters bij volle (of bijna volle) maan bij dit riviertje te staan. De maan schijnt dan precies op de kopse kant tussen de bomen door op het stromende water dat zich snel een weg baant tussen de keien door. Nu met de mooie grotere maan helemaal. En dan het geluid er bij!
Ik heb me de moeite bespaard mijn fototoestel mee te nemen, ik ben heel slecht in het nemen van zulke foto’s. Jammer, want ik zou deze pracht graag met jullie delen.
Ik dacht dat ik wel zoiets op internet kon vinden en dan zou ik dat wel plaatsen met bronvermelding. Maar helaas, ik vond niets wat er op leek.
De animatie hierboven heb ik een paar jaar geleden al eens gevonden op internet en opgeslagen.

Hebben jullie de supermaan nog ervaren?
Hier vond ik het niet anders dan anders in de Zweedse winter waarin de maan altijd al dichterbij staat dan zuidelijker.
Ik zag op Facebook nog iets waarom ik enorm gelachen heb en nog. Geplaatst door ene Karen Sullivan:

Can't see nothing in the sky tonight, just chemical.
Had to put a tortilla on the window to simulate the supermoon.

Het was even echt winter met ’s nachts wel tot -15° C. In tegenstelling tot zuidelijker gelegen provincies en steden, bijv. de provincie Dalarna en de hoofdstad Stockholm, hadden wij weinig sneeuw (iets van vijf centimeter). Stockholm had rond de 40 cm sneeuw om maar eens wat te noemen en het openbare leven had daar enorm veel hinder van. Ik las een artikel waarin gesproken werd over de vele botbreuken door gladheid en het falende sneeuwruimen door de verantwoordelijke diensten. Nee, daar hadden wij geen last van gelukkig. Maar nu zitten we op de wip, het kan vriezen en het kan dooien. Vooral voor Peter (lopen met prothese) en onze oude Rushy wel lastig. Tot nu toe gaat het lopen op het erf nog helemaal prima, hopen dat het zo blijft. Vanaf zondag gelukkig weer 24 uur per dag onder nul.

 

Om Rushy maakten we ons toch wel erg bezorgd i.v.m. het naar buiten gaan.
Zeventien jaar en artrose in haar voorpoten. Niet eens zozeer bezorgd om het lopen buiten, maar over het buiten komen. Hoe je het ook wendt of keert, ze moet een trap af.
We hebben drie jaar geleden al gekozen voor de kortste trap van de drie en dat is via de slaapkamer naar de altan en vanuit de altan (= soort overdekt terrasje) met de trap van vijf treden de achtertuin in. Een loper op de trap gelegd/gemaakt tegen het uitglijden. Dat ging heel lang goed, tot een week of twee geleden.
Ik zou haar graag willen dragen, 14 kilo is te doen, maar ze wil dat pertinent niet!
Door het dwars zijn en tegenstribbelen wordt het voor mij (en ook voor haar) erg gevaarlijk.
De laatste weken slaat ze bij het naar buiten gaan de onderste tree over en springt dus vanaf de op een na onderste tree de tuin in. Bij het neerkomen hoor je gewoon de lucht uit haar lichaam gaan en er bij gaan staan helpt niet.
Nu dan iets anders gemaakt, niet mooi, maar het werkt! Bij sneeuwval of regen dek ik het af met een plaat, dus nooit glad. Zelf kan ik (de helft) van de treden nog gebruiken.
We zijn blij met deze oplossing.

Inmiddels (na het maken van de foto) heb ik het oppervlak van haar loopplank ook nog ruw gemaakt met grof zand. Hier zie je de afdrukken van haar eerste afdaling 😊

Ik moest deze weken, met enige tijd toch wel strenge vorst, denken aan hoe de mensen hier vroeger ontdekt moeten hebben dat steen/stenen lang warmte vasthouden en het zijn gaan gebruiken in hun verwarmingssystemen.

Denk aan tegelkachels, speksteenkachels en later ook het aan de binnenkant bekleden van ijzeren kachels en ketels met stenen.
Elk jaar weer valt het me op in de eerste tijd van de sneeuw. Het valt dan op dat de sneeuw overal blijft liggen, behalve op stenen, die blijven sneeuwvrij.

Dit was vorige week in het bos, ons paadje tussen de bosbessen door.
Daarna viel er meer sneeuw en nog steeds is deze steen vrij van sneeuw.
Ik koos deze oudere foto omdat Rushy er ook op staat (zoekplaatje).
Ze moest er natuurlijk ook weer met haar lange neus bij staan 😊

Overal, maar dan ook overal zitten hier zwerfkeien onder de grond of steken er geheel of gedeeltelijk boven uit. We leven als het ware op een heel dikke laag zwerfkeien met wisselend een dunne of een iets dikkere laag humus er op. Daar waar een heel grote kei onder een dun laagje humus of bijna aan de oppervlakte ligt, smelt de sneeuw in het begin ook nog weg.
Je kunt dan dus zien dat er een kei moet zitten en ook hoe groot hij ongeveer is.
Hoe groter de kei, hoe langer de sneeuw op die plek weg blijft smelten. Want hoe groter die kei, hoe meer warmte erin opgeslagen ligt en ook hoe langer het duurt voor hij bedekt wordt met sneeuw. Dat gebeurt naarmate de vorst dieper in de grond raakt.
Dus als ik dan buiten loop en dit weer zie, denk ik dat de kans bestaat dat het ooit zo ontdekt is.

Hebben jullie de supermaan kunnen zien, en zo ja, hebben jullie mooie foto’s kunnen maken? Ik ben er best benieuwd naar, naar foto’s…

Gon

Met oude dingen de winter in...

 

Zo zag het er ongeveer uit, maar dan minstens dertig stuks!

 

Inmiddels heeft de winter hier echt z'n intrede gedaan. De laatste dagen varieert de temperatuur overdag rond de -6 tot -8°C, in de koudste nacht was het -15°C. Ik vind het niet erg, want het betekent na een aantal zwaar bewolkte weken eindelijk zon en als ik nu 's avonds laat de honden nog een keer uitlaat zie ik tenminste de vertrouwde steelpan (Grote Beer) weer aan de heldere noordelijke hemel staan. Er ligt een dun laagje sneeuw, een centimeter of drie misschien, en dat maakt het lekker licht en vrolijk.

De vogels weten ons ook alweer te vinden en momenteel voer ik een liter zonnepitten per dag. Maar het wordt steeds drukker en het zal weldra meer moeten worden, want het is rond de middag al schoon op. Dit terwijl buurman Clas en de andere buren, ook voeren. De Vlaamse gaaien weten ook nog steeds waar we wonen, voor hen bak ik speciaal brood met zaden en pitten erin. Met zonnepitten (met schil) kunnen ze niet zoveel.

Gisteren pakte ik snel mijn fototoestel toen ik in een (inmiddels natuurlijk kale) vogelkers wel 30 pestvogels zag zitten. Waarschijnlijk was deze groep net aangekomen uit andere oorden. Helaas zagen ze me en de foto is dan ook nog eens niet geslaagd. Daarom zijn de twee foto's in dit bericht 'geleend' van internet.

 

Jullie zullen het wel herkennen, aandenkens aan bepaalde mensen.

Bijvoorbeeld aan oude liefdes of overleden familieleden.
Ik wil het hier hebben over aandenkens van mijn overleden ouders, in dit geval van mijn moeder.

Afgelopen week een deel van de 144 granny squares (zie vorige bericht) aan elkaar gezet, 54 om precies te zijn. Ook heb ik afgelopen week het kerstverhaal al geschreven, ging wonderbaarlijk snel en alleen de puntjes moeten nog op de i.
Ik wilde even iets anders dan de vierkantjes aan elkaar zetten en mede door het winterweer, vooral de sneeuw, voorzichtig beginnende reclames op tv, in krantjes en tijdschriften met betrekking tot kerst (ja, dat begint hier altijd erg vroeg!), dook ik eens in de 'kerstkast'.
Daar vond ik het schellekoord van mijn moeder dat speciaal voor kerst was.
Ik deed er nooit iets mee, omdat ik niet houd van een schellekoord. Er staan verschillende kleine borduursels op natuurlijk, een kerstboom, een kerstman, een kerstcadeau en zo meer.

Mijn moeder zou het niet erg gevonden hebben als ik het had weggedaan of er iets anders mee zou doen, dus hup, de schaar erin! Ik ben begonnen met de kerstboom en die is nu klaar. Wat mooi band er omheen, ook uit mijn moeders naaibox, en op rode stof gemaakt. Het is een piepklein kussentje geworden dat je zo overal neer kunt zetten. Ik vind het zelf erg leuk. Nu de andere figuren nog.
 

 

 

Ik moest gelijk denken aan de poederdoos die ze gebruikte toen ik nog een kind was. Ze had hem altijd nog bewaard. De poederdoos ligt met haar trouwhandschoenen bij haar foto die naast die van m'n vader staat. In het deksel zit ook een mooi klein echt borduurwerkje verwerkt.

Mooi hé?!!

 

 

 

 

 

 

En dan kocht ik ook nog dit boek waaruit ik op niet al te lange termijn dingen wil haken. Staan zulke juweeltjes in! En daar weet ik dan ook nog weer zat bestemmingen voor.

 

 

 

 

Helemaal niet erg zo'n lange winter

 

Gon